جراحی استئوآرتریت مفصل لگن در سایت مرکز پزشکی درمانی نسخه به شرح می پردازیم
انواع جراحی استئوآرتریت مفصل لگن:
1.جراحی آرتروپلاستی:
آرتروپلاستی شایعترین روش مورد استفاده در درمان اولیۀ برای جراحی استئوآرتریت مفصل لگن در بیماران است.
آرتروپلاستی کامل جایگزین مفصل می باشد. آرتروپلاستی اکنون به عنوان آخرین راه چاره پس از ناموفق بودن سایر روش های درمان انجام می شود. به ویژه هنگامی که به علت بروز عفونت آرتروپلاستی جایگزینی مفصل با شکست مواجه شده است.
جایگزینی کامل مفصل
در آرتروپلاستی جایگزینی کامل مفصل، سطوح مفصلی استخوان ران و استابولوم با مواد مصنوعی جایگزین می شوند.
ابداع این روش درمان در دهه ۱۹۶۰ از دو کشف مهم ناشی گردید:تولید مواد زیستی جدید فلزی و پلیمری که در بدن به حالت خنثی می توانستند حضور داشته باشند
و اصطکاک اندکی در سطوح مفصلی بوجود آورند، و استفاده از ترکیبات پرکننده آکریلیک پلی متیل متاکریلات جهت ثابت کردن پروتز استخوان.
یکی از پیشگامان استفاده از این روش که روش جراحی وی هنوز یکی از موفق ترین روشها می باشد ،Charnley بود که سر استخوان ران را با یک سر کوچکتر از جنس استیل ضد زنگ جایگزین نمود و آن را به وسیله سیمان آکریلیک به تنه استخوان ران ثابت کرد.
این سر استیل با یک حفره نیمه کروی ضخیم از جنس پلی اتیلن متراکم مفصل می گردید که این حفره نیز با سیمان آکریلیک به استابولوم عمیق شده ثابت می شد.
این پروتز و انواع مشابه آن حرکات و عملکرد مفصل لگن را بدون درد امکان پذیر می سازند. که این وضعیت در بیش از ۹۰٪ بیماران بیش از ۱۰ تا ۱۵ سال تداوم می یابد
آرتروپلاستی جایگزینی مفصل امروزه به عنوان یکی از موفق ترین اعمال جراحی در بهبود کیفیت زندگی بیماران به مدت طولانی پذیرفته شده است.
عوارض
با این حال مانند سایر اعمال جراحی این عمل نیز خطرات و عوارضی به همراه دارد. در سال های اولیه انجام جراحی استئوآرتریت مفصل لگن بیشتر از بروز عفونت پس از عمل جراحی نگرانی وجود داشت.
امروزه با استفاده از آنتی بیوتیک های پیشگیرانه به صورت معمول همراه با شرایط استریل اطاق عمل میزان این عارضه به حدود 1درصد رسیده است.
یک مشکل چالش برانگیز و دراز مدت، شل شدن پیشرونده و غیر عفونی پروتز می باشد که در برخی بیماران رخ می دهد و میزان شکست تجمعی درمان را هر ساله %۱ افزایش میدهد.
بیشتر راجب عوارض جراحی لگن بدانید
این عارضه ناشی از تخریب استخوان اطراف پروتز است در سال های اخیر تلاش های بسیاری جهت بهبود وضعیت طراحی این پروتز
و طولانی ساختن زمان بقای آن به ویژه در بیماران جوانتر به عمل آمده است.
این پیشرفته های اخیر عبارتند از: از ثابت سازی مکانیکی و بدون سیمان پروتز با استفاده از سطوح فلزی متخلخل جهت پیشبرد رشد استخوان به درون پروتز و تولید مواد زیستی جدید مانند
سرامیک ها یا پلی اتین های بهتر که ویژگی های سایشی آنها بهبود یافته است. یک روش دیگر که اخیراً دوباره از آن استفاده می شود روش آرتروپلاستی تجدید سطوح يا می باشد.
در این روش برای ایجاد سطحی جدید بر سر استخوان ران و لبه حفره استابولوم از صفحات منطبق بر هم استفاده می شود. تلاش های اولیه با استفاده از این تکنیک در سالهای دهه ۱۹۷۰ با استفاده از اجزاء فلزی و پلی اتیلنی قدیمی با شکست زودس مواجه گردید
امروزه بر این مشکل با استفاده از صفحات فلزی چند لایه غلبه شده است.
این عمل جراحی فقط برای افراد فعال و جوان تر از ۶۰ سال کاربرد دارد تا توده استخوانی برای عمل جراحی بعدی احتمالی حفظ گردد. نتایج کوتاه مدت این عمل جراحی نیز امروزه به اندازه آرتروپلاستی جایگزینی مفصل سنتی خوب بوده است.
اما این روش از لحاظ تکنیک جراحی، پیچیده تر بوده، تا زمانی که نتایج مربوط به پیگیری طولانی مدت بیماران مشخص نشده تنها باید در موارد کاملاً انتخاب شده و توسط افراد مجرب انجام شود.
جراحی استئوتومی قسمت فوقانی ران (استئوتومی توأم با جابجایی به روش مک موری) در جراحی لگن:
این روش جراحی قبل از ابداع آرتروپلاستی جایگزینی کامل مفصل روش درمان استاندارد بود اما امروزه از آن کمتر استفاده می شود.
در بیماران کمتر از ۵۵ سال که به مراحل اولیه و متوسط استئوآرتریت لگن مبتلا هستند و مشکل اصلی آنها درد می باشد
بدون آن که محدوده حرکات طبیعی مفصل محدود شود. هنوز ممکن است روش جراحی استئوآرتریت مفصل لگن مفید باشد.
استخوان ران بریده می شود، سپس قطعه تحتانی تنه استخوان تقريباً بـه اندازه یک چهارم قطر استخوان به سمت داخل جابجا می گردد. قطعات استخوان را معمولاً با پیچ یا میخ – پلاک به هم ثابت می کنند.
بیش از ۷۰ درصد بیماران با این عمل جراحی به طور رضایت بخش، بهبود درد را گزارش می کنند و حرکات مفصل قبل از انجام جراحی به خوبی پس از عمل حفظ می گردد.
این پرسش که استئوتومی قسمت فوقانی استخوان ران چگونه باعث تخفیف درد ناشی از استئوآرتریت لگن می شود
هنوز به طور رضایت بخشی پاسخ داده نشده است. تغییر ترابکول های استخوانی ناشی از جابجایی ممکن است روند ترمیم را در غضروف مفصلی آسیب دیده تحریک نماید و یا میزان عروق سر استخوان ران را تغییر دهد.
در موارد مطلوب ضخامت غضروف مفصلی به طور قابل توجهی طی دو یا سه سال پس از عمل جراحی افزایش می یابد که این امر در عکس های رادیوگرافی مشهود است.
مزیت دیگر این روش جراحی این است که در مواردی که نتایج دراز مدت آن مأیوس کننده می باشد می توان بعداً عمل جراحی آرتروپلاستی جایگزینی کامل مفصل لگن را انجام داد.
آرترودز
آرترودز در جراحی استئوآرتریت مفصل لگن: با این روش درمان، درد بیمار کاملاً بهبود می یابد.
این روش جراحی تنها برای بیماران جوانتر از ۴۰ سال که دچار تخریب مفصل لگن شده اند، قابل انجام است
و برای مردان کشورهایی که عادت دارند روی زمین چهار زانو بنشیند مناسب نمی باشد.
در روش آرتروپلاستی برشی با برداشتن سر و گردن استخوان ران و قسمت فوقانی دیواره استابولوم، یک مفصل کاذب ایجاد می شود و
توده ای از بافت نرم در این حفره بین دو استخوان قرار داده می شود.
این روش جراحی لگن بـه عنوان آخرین روش جراحی عمدتاً برای موارد عفونت های مزمن مفصلی طراحی شده و تنها باید هنگامی از آن استفاده شود که اعمال جراحی دیگر نامناسب بوده یا شکست خورده اند.
این روش جراحی باعث بهبود درد بیمار می شود اما کوتاهی قابل توجه اندام و بی ثباتی مفصل را به همراه دارد؛ به طوری که بیمار لازم است جهت راه رفتن، همیشه از عصا استفاده کند
و پاشنه کفش بیمار باید به طور قابل توجهی بلندتر باشد.
درمان به کمک ارایه اطلاعات به بیمار جدید ترین و کم هزینه ترین راه جهت ارتقای سطح سلامت و افزایش کیفیت زندگی افراد است. در اطلاعات درمانی آگاهی های لازم پیرامون وضعیت فعلی و راه کار های درمان و پیشگیری از بروز مجدد رخداد پاتولوژیک به بیمار آموزش داده شده و خود اوست که نقش محوری را در اصلاح وضعیت خود ایفا می کند
برای دریافت مشاوره و درمان سریعتر میتوانید با شماره 02143682 تماس بگیرید.
